Karin werkt als verpleegkundige bij A.G. Bodaan in Bentveld. Ze vertelt over die ene cliënt die ze nooit zal vergeten.
Ik werk op de revalidatieafdeling. Op een dag kwam hier een nieuwe cliënt binnen. Deze mevrouw was door haar huisarts in zorgelijke toestand thuis aangetroffen. Ze had meerdere lichamelijke problemen. Daarnaast had ze zichzelf verwaarloosd. Bij ons kwam ze revalideren en aansterken. Maar dat was niet eenvoudig, want ze wilde niet uit bed. Niet naar therapie. Ze was vooral boos en opstandig. Anders benaderen Het is mens-eigen om dan in discussie te gaan. ‘Maar therapie is goed voor u.’ Ik besloot dat niet te doen. Als ze boos was, liet ik haar eerst uitrazen. Vervolgens ging ik kijken: kan ik haar op een andere manier benaderen? Met het team hebben we hier ook een plan voor gemaakt, samen met onder meer de arts, psycholoog en fysiotherapeut. Hoe kunnen we samen zorgen dat ze haar oefeningen doet? Al snel kwamen we erachter dat voor deze mevrouw controle heel belangrijk is. Doordat ze ineens niet meer thuis was, had ze het gevoel dat ze niet meer zelf kon bepalen wat ze deed. We hebben haar heel bewust laten weten dat ze wél eigen regie heeft. Bijvoorbeeld door samen met haar een dagschema te maken. Toen begon ze langzaam te ontdooien.
Band opbouwen
Op een ochtend kwam ik haar kamer binnen. Ze werd niet boos, zoals eerst. Ze zei me vriendelijk gedag. ‘Ben je eigenlijk getrouwd?’, vroeg ze. ‘Heb je kinderen?’ Ze begon interesse te tonen in mij en mijn collega’s. Zo bouwden we een vriendschappelijke band op. We hadden ook regelmatig goede gesprekken. Over haar werk, haar verleden. Weet je meer van iemands achtergrond? Dan snap je ook beter wat er achter bepaald gedrag zit.
Kleine stappen, grote mijlpalen
Door de positieve aandacht zagen we haar opknappen. Ook de regelmaat en het gezonde eten deden haar goed. En zo waren er steeds mooie mijlpalen. De eerste keer dat ze uit bed kwam. De eerste keer dat ze zelfstandig naar het toilet kon. De eerste keer dat ze zelf haar broodje kon smeren. Kleine dingen, maar zo belangrijk! Stap voor stap werd ze steeds zelfstandiger. Tot ze na een paar maanden naar huis kon. Daar kreeg ze passende ondersteuning van de thuiszorg. En het mooie is: ze verviel niet in haar oude patroon van verwaarlozing. Ze doet het heel goed. Het verhaal erachter Dit verhaal is een voorbeeld waarom ik mijn werk in de revalidatie zo mooi vind. Mensen komen soms compleet afhankelijk binnen. Negen van de tien keer gaan ze na een paar weken weer zelfstandig naar huis. Mijn werk is elke keer weer uitdagend en afwisselend. Elke cliënt heeft een andere zorgvraag; de één heeft een gebroken knie, de ander moet aansterken. En elke cliënt heeft een eigen verhaal. Júíst dat verhaal is zo belangrijk. Daarom is onze zorg persoonsgericht, waarbij we ons verdiepen in de mens. We kijken altijd verder dan die gebroken knie.
In verband met de privacy van de cliënt zijn sommige details aangepast.
Wil jij ook graag werken in de ouderenzorg? Ontdek onze vacatures.